XI. DYSCYPLINA PRACY - Biuletyn Informacji Publicznej, Powiat Grójecki

§43
2. W Starostwie Powiatowym obowiązuje ewidencjonowany czas pracy pracowników w oparciu o listę obecności, ewidencję wyjazdów służbowych. O niemożności stawienia się do pracy z przyczyny z góry wiadomej pracownik powinien uprzedzić swojego przełożonego.
3. W razie zaistnienia przyczyn uniemożliwiających stawienia się do pracy pracownik jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić pracodawcę o przyczynie nieobecności i przewidywanym okresie jej trwania, nie później jednak niż w drugim dniu nieobecności w pracy. Zawiadomienia tego pracownik dokonuje osobiście, przez inną osobę, telefonicznie albo drogą pocztową ( za datę zawiadomienia uważa się wtedy datę stempla pocztowego)
4. Dowodami usprawiedliwiającymi nieobecność w pracy są:
a) zaświadczenie lekarskie o czasowej niezdolności do pracy, pobyt w szpitalu,
b) decyzja lekarza, komisji lekarskiej, inspektora pracy, inspektora sanitarnego powodująca odsunięcie pracownika od pracy,
c) oświadczenia pracownika w razie zaistnienia okoliczności wymagających sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem do lat ośmiu (np. nieprzewidziane zamknięcie żłobka, przedszkola lub szkoły),
d) oświadczenie pracownika potwierdzające odbycie podróży służbowej w godzinach nocnych, zakończonej w takim czasie, że do rozpoczęcia pracy nie upłynęło 8 godzin, jeżeli warunki podróży uniemożliwiły odpoczynek nocny,
e) wypadek lub choroba członka rodziny wymagająca sprawowania przez pracownika osobistej opieki.
5. Za czas usprawiedliwionej nieobecności w pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia określonego w przepisach szczególnych stosownie do przyczyn nieobecności.
6. Uznanie nieobecności w pracy za usprawiedliwioną bądź nie, należy do Starosty
§ 44
1. Za nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonego porządku, regulaminu pracy, przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz przepisów przeciwpożarowych pracodawca może stosować:
a) karę upomnienia,
b) karę nagany.
2. W szczególności kary upomnienia i nagany mogą być stosowane w przypadkach:
a) spóźniania się do pracy lub samowolnego opuszczania stanowiska pracy bez usprawiedliwienia,
b) wykonywania poleceń w sposób niezgodny z otrzymanymi od przełożonych wskazówkami,
c) nieprzestrzegania tajemnicy służbowej,
4. Za nieprzestrzeganie przez pracownika przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy lub przepisów przeciwpożarowych, opuszczenie pracy bez usprawiedliwienia, stawienie się do pracy w stanie nietrzeźwości lub spożywanie alkoholu w czasie pracy - pracodawca może również stosować karę pieniężną Kara pieniężna za jedno przekroczenie, jak również za jeden dzień nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy nie może być wyższa od jednodniowego wynagrodzenia pracownika, a łącznie kary pieniężne nie mogą przewyższać dziesiątej części wynagrodzenia przypadającego pracownikowi do wypłaty po dokonaniu potrąceń.
5. Wpłaty z kar pieniężnych przeznacza się na cele socjalne.
6. Karę porządkową wymierza Starosta i zawiadamia pracownika na piśmie.
7. Pracownik samorządowy może w ciągu 3-ch dni od daty doręczenia zawiadomienia o ukaraniu karą upomnienia odwołać się do Starosty, który decyduje o jego uwzględnieniu lub odrzuceniu.
8. Kara nie może być stosowana po upływie 2-ch tygodni od powzięcia wiadomości o naruszeniu obowiązku pracowniczego i po upływie 3-ch miesięcy od dopuszczenia się tego naruszenia. .
9. Kara może być zastosowana po uprzednim wysłuchaniu pracownika.
10. O zastosowanej karze pracodawca zawiadamia pracownika na piśmie. Odpis zawiadomienia składa się do akt osobowych pracownika.
11. Pracownik w ciągu 7 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o ukaraniu ma prawo wnieść sprzeciw. O uwzględnieniu bądź odrzuceniu sprzeciwu decyduje pracodawca (art.112 k. p.). Nie odrzucenie sprzeciwu w ciągu 14 dni od dnia wniesienia jest równoznaczne z uwzględnieniem sprzeciwu.
12. Po roku nienagannej pracy karę uważa się za niebyłą i zawiadomienie o ukaraniu usuwa się z akt osobowych pracownika.
13. Starosta może z inicjatywy własnej lub na wniosek pracownika uznać karę za niebyłą przed upływem terminu określonego w pkt. 12
§ 45
Za ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych uważa się:
1. Zakłócanie porządku i spokoju w miejscu pracy,
2. Nierzetelne i nieefektywne wykonywanie pracy,
3. Opuszczanie pracy bez usprawiedliwienia,
4. Permanentne spóźnianie się do pracy,
5. Stawianie się do pracy w stanie nietrzeźwości,
6. Spożywanie alkoholu w czasie pracy,
7. Publiczne znieważenie przełożonego,
8. Nagminne naruszanie regulaminu pracy,
9. Niedokładne i niesumienne wykonywanie poleceń przełożonych,
10. Nieprzestrzeganie zasad i przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz przepisów przeciwpożarowych,
11. Nieprzestrzeganie tajemnicy państwowej i służbowej,
12. Brak dbałości o mienie zakładu pracy.
§ 46
W przypadkach określonych w § 45 pracodawca może rozwiązać z pracownikiem stosunek pracy bez wypowiedzenia.